return
 
 
OPENING - SPEECH BY MR HENRI SWAGEMAKERS,
LAWYER AND ART-COLLECTOR, ON THE OCCASION OF THE EXHIBITION 
TOKYO PARIS ROTTERDAM
 AT MUSEUM TONGERLOHUYS ROOSENDAAL THE NETHERLANDS
 
ROOSENDAAL 29 januari 2011 Beste Kunstliefhebbers, De directrice, Janine Verster, heeft mij verzocht ter gelegenheid 
van de opening van deze tentoonstelling Tokio - Parijs - Rotterdam een enkel woord tot u te spreken, 
dit nadat Koen Vermeule mij gevraagd had een enkel kunstwerk voor deze tentoonstelling in bruikleen te geven. 
Koen, die al veel vaker als oorspronkelijk Roosendaler, een bijdrage heeft geleverd aan een activiteit van het Tongerlohuys. 
Mensen, weest gerust, het wordt niet lang, want als ik zelf iets vervelend vind, is het dat soort speeches alsmaar te moeten 
aanhoren, dit op een moment dat je gretig bent om te kijken naar dat wat er te zien valt. 
Over mezelf, en bij sommigen bekend: ik ben behalve vader, echtgenoot, advocaat en ik weet niet wat, ook kunstliefhebber, 
net als u. Ik word verzamelaar genoemd, een kwalificatie die niets aan mijn bestaan toevoegt, maar wel informerend is. 
Ik koop kunst, meer dan geregeld. Ik nodig u uit dat ook te doen. Persoonlijk vind ik kunst beleven, kunst kijken, kunst verzamelen, 
met name een visuele beleving. Zo begint het: met kijken. Als ik moet lezen om te begrijpen wat ik zie, word ik terughoudend. 
Op zich is niets mis met een toelichting op een werk, maar toch. 
Een kunstwerk moet behagen, afstoten, mooi zijn, shockerend of lief zijn - het moet iets doen. 
Het moet iets oproepen zodat je er iets van vindt. Het moet onderscheidend zijn. vindt u het niet wonderlijk, dat wat wij zo 
gewoon vinden dat u op een gegeven moment weet wie de kunstenaar is bij het zien van het werk. Er zijn zoveel kunstenaars, 
en toch herkent u het werk als een linuma, Campman of Van Wijngaarden. Is dat op zich niet een prestatie van de kunstenaar. 
Eénmaal gezien, dan herken je de signatuur van de maker, zijnlhaar handschrift. Ik ga hier niet herhalen wat in de kleine catalogus, 
koopt hem, zo prachtig omschreven is. Het zal nog duidelijker doen zijn in de tentoonstelling wie wat gemaakt heeft. 
Dat is ook buiten de tentoonstelling zichtbaar, als u werk van deze kunstenaars zult ontmoeten. 
 
MARLEEN VAN WIJNGAARDEN, Rotterdamse, met de uitgesneden papierstroken dat zo begrijp ik een zekere, al dan niet geordende 
chaos voorstelt, maar ook een zekere muzikaliteit voelbaar maakt. 
Of de prachtig geschilderde steeds meer Aziatisch getinte figuren van ROOS CAMPMAN, die zelf in Parijs woont. 
Mijn werk van haar in de tentoonstelling (uit 1995) is nog van vóór de Aziatische tijd maar wel reeds gemaakt in de huidige prachtige, 
kwetsbare, ei-tempera techniek met een titel "ze delen dezelfde minnaar". Zo toepasselijk op ons vandaag, de liefde voor de kunst, 
die we hier allen toch zo gemeen hebben. Is kunst niet een van onze minnaars? Drie kunstenaars, die delen dat ze "global" zijn, en OVER 
de grenzen heen kijkend bezig zijn. Is dat niet eigentijds bij uitstek, maar ook passend in een lange kunstenaarstraditie?  
Ontdekten onze 15/16" eeuwse kunstenaars niet de ltalianiserende landschappen en was dat hier toen niet ingeburgerd? 
Het is die weidse blik van de kunstenaar die kunst steeds weer zo aantrekkelijk kan doen zijn. 
In juni 2005 was ik voor de kunstbeurs in Basel - een moetje voor u om te bezoeken en voor mij een jaarlijks feest. 
Het was tijdens die zoektocht, op weg naar een tentoonstelling van de Nederlandse kunstenaar Michael Raedecker in een galerie in Zjlrich, 
dat ik het werk van HIDEKI IINUMA ontmoette. Er ontstond een spontane liefde voor zijn werk. Ik kocht toen daar 3 beefdjes, 
alle hier tentoongesteld. U hoeft daarvoor niet naar Zirich, Tanya Rumpff kan u daarover alles uitleggen. 
Iinuma is nog geen Stefan Balkenhoídie vertegenwoordigdis in museumcollecties over de hele wereld, maar toch, 
zoals Stefan werkend in een oude traditie van letterlijk "beeldhouwen" en dat uit één stuk hout. Soms van kamfer, dan ook weer niet. 
Mijn werken zijn elk van een verschillende houtsoort: kamfer, amandel, olijf en lindenhout. 
Behalve de techniek ook een overeenkomstige thematiek als Balkenhol. Een beeldje symboliserend, iemand eigentijds, 
iemand van nu, met de mode of kleding van NU. Dit geldt voor beide kunstenaars. 
Toch zal niemand Balkenhol met Iinuma verwarren. In november 2005 verkreeg Iinuma de Duitse Barlachprijs, 
een bekend Duitse beeldhouwer) nog nooit toegekend aan een niet Duitse of Europese kunstenaar. 
 
Dit is veelzeggend, maar nog meer zegt dat wat u van zijn werk, maar ook van het werk van de beide andere kunstenaars gaat vinden. 
Iinuma heeft voor mij, op mijn verzoek, het beeld gemaakt met wat ik noem de landende uil: boeiend, mens en dier gecombineerd. 
Een werk om verliefd op te worden. 18. Ik zou het kort houden. Mijn advies is, kijk naar wat hier zo wonderlijk passend bijeen is gebracht, 
geniet ervan, kies welk werk u nummer 1 van de tentoonstelling vindt, nummer de werken in volgorde van uw voorkeur, 
welke werkwijze dwingt tot kijken en kiezen. Vraag aan de galeriehouders/kunstenaars  of ze te koop zijn, dan wel of er andere werken te koop zijn, 
vraag naar wat ze kosten, en riskeer de dodelijke stap misschien iets te kopen. 
Het is dodelijk, want u neemt dan het risico "verzamelaar" te worden en verslaafd te zijn, zoals de Hollander, dus van boven de rivieren, 
dat vindt, of gepassioneerd te worden, zoals de Belgen hetzelfde fenomeen benoemen. 
Geniet dus van deze tentoonstelling met open ogen, volle teugen en als een Belgische Brabander en bedank het Tongerlohuis 
dat zij voor u deze beleving mogelijk hebben gemaakt. Ik heb gezegd.